Góry zimą to magia sama w sobie – zdobywanie kolejnych szczytów, pokrytych śnieżną pierzyną, potrafi uzależnić niczym narkotyk. Magurski Park Narodowy i jego szlaki, pozwalające na najbliższy możliwy kontakt z naturą, to wystarczający dowód, że czasem warto odbić od głównej drogi i zapuścić się w miejsca mniej popularne. A dodatkowe atrakcje w postaci zabytkowych, drewnianych cerkwi, pasują jak ulał do krajobrazu zimowego Beskidu Niskiego.
„Cudze chwalicie, swego nie znacie” – któż nie zna tych słów? Mam wrażenie, że popularne powiedzenie nabrało nowej mocy podczas trwającej pandemii. Spragnieni wolności, wyjazdów i podróżniczych przygód, do których przyzwyczaiła nas korzystna turystyczna koniunktura, zaczęliśmy na nowo dostrzegać interesujące walory, dostępne w zasadzie na wyciągnięcie ręki. Stąd narodził się w mojej głowie pomysł na zwykły film o niezwykłej okolicy, w której mieszkam. Jesteście gotowi na spotkanie z nieoczywistym obliczem Warszawy?
Jest takie miejsce w Warszawie, gdzie drewniana zabudowa wypiera beton, w przestrzeni publicznej dominuje zieleń, a dzieci z połowy osiedla bawią się wzdłuż wąskich uliczek bez nazwy. Choć kwartały identycznych domów to spuścizna czasów, za którymi raczej się nie tęskni, unikatowy klimat i spójność tego miejsca, wyróżniające się wśród współczesnych trendów urbanistyki, potrafią naprawdę zachwycić. Zapraszam na osiedle Przyjaźń, które przetrwało w niezmienionej formie już 70 lat.
200 kilometrów, praktycznie bez wyjeżdżania z lasu? W niewielu miejscach w Polsce jest to możliwe! Bory Tucholskie i południowe Kaszuby to rejon bogaty nie tylko przyrodniczo, ale i kulturowo. Podczas weekendowej wyprawy zwiedzamy między innymi rezerwat kamiennych kręgów – czyli cmentarzysko sprzed 2 tysięcy lat, miejsca, gdzie rzeki przepływają pod wodnym kanałem czy skansen kultury Kaszubskiej – stworzony przez niezwykłych artystów tego regionu. My przekonaliśmy się, że warto – a Wy?
W ramach stopniowego znoszenia pandemicznych obostrzeń, ni stąd, ni zowąd, pojawiła się możliwość wyjazdu na majówkę. Nie trzeba było nam drugi raz powtarzać – niczym spuszczeni ze smyczy, wzięliśmy się za planowanie kilkudniowej wyprawy rowerowej po Polsce. Padło na Suwalszczyznę – magiczną krainę niekończących się pagórków, lasów i dzikich jezior.
Zaledwie 50 kilometrów od Warszawy leży miasto, które jeszcze sto lat temu było największym przetwórcą lnu w całej Europie. Prężnie działające zakłady włókiennicze, stworzone przez francuskiego inżyniera, Filipa de Girarda, pociągnęły za sobą błyskawiczny rozwój miasta skoncentrowanego na przemyśle. Charakterystyczne, ceglane budynki pełniły rozmaite funkcje publiczne, powstały osiedla robotnicze i wille dyrektorskie, układ miasta został podporządkowany industrialnym funkcjom. Co współcześnie zostało z włókienniczej potęgi? Jak wykorzystano zamknięte fabryki? Żyrardów to niezwykłe miasto tajemnic i industrialnej historii. Miasto w trakcie trwającej transformacji, poszukujące sposobu na wykorzystanie licznych, pofabrycznych zabudowań. I całkiem nieźle mu to wychodzi.